Илустрација на истекување на јони од Марс. УВ зраците од сонцето одвојуваат електрони од атоми и молекули (сини честички), создавајќи регион на електрично наелектризиран јонизиран гас - јоносферата. Овој јонизиран слој е во директен контакт со сончевиот ветер и неговото магнетно поле за да се создаде индуцирана магнетосфера, забавувајќи ги честичките
Ниската гравитација и отсуството на магнетно поле во Црвената планета водат кон фактот дека надворешниот атмосферски слој лесно се отстранува со сончевиот ветер. Сепак, последниот преглед од Марс Експрес покажува дека ѕвезденото зрачење игра интересна улога во овој процес.
Може да се забележи дека атмосферата на карпестите планети во внатрешниот систем еволуираше поинаку во 4,6 милијарди години. Овој момент е клучот за разбирање за тоа што ја прави нашата планета погодна за живеење. Земјата има огромно снабдување со вода, но Марс ја изгуби поголемиот дел од атмосферата во рана фаза на развој и се претвори во студена пустина. Да се потсетиме и на Венера, која има атмосфера, но е толку токсична што, по влезот, не може да ги издржи копнените апарати. Една од заштитните школки на атмосферата е внатрешно магнетно поле. Тоа ги победува наелектризираните честички на сончевиот ветер, издвојувајќи го "балонот" (магнетосфера). Марс и Венера не генерираат внатрешни магнетни полиња, па затоа јоносферата делува како главна пречка. Соларните УВ зраци ги одвојуваат електроните од атомите и молекулите, создавајќи површина од електрично наелектризиран јонизиран гас - јоносферата. На Црвената планета и Венера, овој јонизиран слој е во контакт со сончевиот ветер и неговото магнетно поле за да создаде индуцирана магнетосфера, забавувајќи ги честичките.
Веќе 14 години, Марс Експрес ги истражувал обвинетите јони, како што се кислород и јаглерод диоксид, кои течеле од вселената за подобро да ја разберат брзината со која се оддалечува атмосферата. Анализата покажа дека UV-зраците играат поважна улога отколку што претходно се мислеше.
Всушност, научниците сметаат дека зголеменото производство на јони предизвикано од УВ зраци ја штити планетарната атмосфера од енергијата што ја носи сончевиот ветер. Сепак, потребна е многу мала енергија за јони да се избегаат сами по ниска гравитација. Јонизирачката природа на сончевата светлина предизвикува повеќе јони отколку што е отстранета од ветер. Ова помага да се заштити понискиот атмосферски слој, но се создава "поларен ветер". Поради слабата гравитација, Марс не може да ги држи овие јони, и тие лесно можат да избегаат во вселената, и покрај тоа што се обновуваат од сончевиот ветер.
Венера во гравитација е повеќе како Земјата, така што овој процес бара многу повеќе енергија. Резултатите покажуваат дека јонското бегство од Марс е ограничено на производство, а не на енергија. Но, на Венера е спротивното. Тоа е, сончевиот ветер има само мало влијание врз обемот на атмосферата на Марс.
Ова укажува дека магнетното поле можеби не е многу важно за да се заштити атмосферата на планетата. Тогаш улогата оди до гравитација, која одредува колку добро ќе се одржи на атмосферските честички, без оглед на силата на ѕвездениот ветер.
