Голема црвена точка заробена во 2000 година од НАСА Касини
Кога леталото на НАСА Јуно леташе над Јупитер, им се чинело на научниците дека за прв пат гледаат на планетата. Се покажа дека новата слика се разликува од сето она што претходно го набљудувале.
Јуно влезе во орбитата на 4 јули 2016 година, откривајќи дека столбовите на гигант се покриени со речиси бури во континентална големина. Изненадувачки е тоа што неколку циклони се концентрирани на секој пол. Затоа, 8 гигантски турбуленции се движи на северниот пол, а 5 на јужниот пол.
Неверојатно, и тоа е скриено подолу. Истражувачите секогаш се прашуваа како длабоко се спуштаат бурите на Јупитер. Длабоко во внатрешноста на планетата има високи температури и ненадејно опаѓање на притисокот. Поради ова, молекуларниот водород се трансформира во егзотична форма на супстанција - течен метален водород. Сфатете го овој свет како атомски јадра што слободно се движат во море од електрони. Магнетното поле мора да има врска со динамото на планетата.
Магнетното поле е дом на најголемите и најмоќните аурори во сончевиот систем. Ако во терестријални услови не може да се направи без соларни влијанија, Јупитер самостојно создава свој сјај. За таа цел се користи енергијата генерирана од ротирачко магнетно поле.
Неодамнешните експерименти на гравитацијата Јуно покажаа дека ремените и зони на планетата се вртат во форма на цилиндри до длабочина од 3000-5000 км. Подолу може да биде цврсто тело. Јуно продолжува да работи, па научниците очекуваат да добијат многу повеќе интересни откритија.
