Кога универзумот беше вдовица помлада, супермасивните црни дупки ги хранат соседните галаксии, како што е прикажано со првите мерења на брзината на ротација на супермасивните црни дупки.
Моќниот телескоп на НАСА не најде еден, туку дури и 10 супермасивни црни дупки. И тој го направи тоа случајно!
Користејќи објектив со природен зум во вселената, астрономите ги анализирале х-зраците што доаѓаат од центарот на супермасивната црна дупка, се хранат со квазар и 6 милијарди светлосни години од Земјата.
"Галаксијата делува како природен телескоп, зголемувајќи ја светлината од далечниот квазар", објаснува астрономот Рубенс Реис во својот напис објавен во списанието "Природа" оваа недела.
По анализата на четирите зголемени слики создадени од леќата во форма на елиптична галаксија, која се наоѓа на растојание од 3 милијарди светлосни години од Земјата, Реис и неговите колеги откриле дека ротацијата на црна дупка е половина од брзината на светлината.
Брзината на ротација на црна дупка е директно поврзана со начинот на кој црни дупки се хранат и растат. Колку е постабилна моќта, толку побрзо ротацијата, како што покажуваат компјутерските модели.
"Ако зголемувањето на масата станува попрактично, тогаш можеме да претпоставиме дека црна дупка ќе има помала ротациона брзина", вели астрономот Марк Рејнолдс од Универзитетот во Мичиген.
"Она што го пронајдовме во овој систем е доказ дека супермасивната црна дупка многу брзо се ротира и троши маса еднаква на околу едно сонце годишно", рече Рејнолдс.
Фотографии на RX J1131-1231 направени од два различни телескопи
"Ова укажува на тоа дека квазарот, познат како RX J1131-1231, главно се должи на таканареченото" кохерентно зголемување ". Овој ефект се случува кога се спојат две галаксии, создавајќи огромна количина гас што привлекува црна ѕвезда. вели Марк Рејнолдс.
Додека астрономите не ја мерат ротациона брзина на други супермасивни црни дупки, тие нема да знаат дали RX J1131 е црна овца или не. "Ова е првпат да можеме да се измериме со такви далечни објекти користејќи го гравитациониот ефект на линзи. Се надеваме дека ќе направиме слични истражувања со пооддалечените галаксии. Тогаш навистина можеме да разбереме од кога се појави црна дупка во галаксијата, колку како ", рече Рејнолдс.
Стапката на ротација може да се промени со текот на времето, како одраз на промените во еволуцијата на галаксиите.
"Различни теории за еволуцијата на галаксиите предвидуваат различни стапки на спојувања и други процеси во центарот на галаксијата", вели Гвидо Ризалти од астрофизичката опсерваторија во Фиренца.
"Овие процеси, за возврат, ја одредуваат конечната брзина на ротација на црна дупка. Знаејќи ја дистрибуцијата на ротационите брзини на супермасивна црна дупка, ќе биде можно да се открие како се формирани", пишува Ризалити.
